Wspomnienia spisane w latach siedemdziesiątych XX wieku są wypełnieniem przyrzeczenia złożonego nieznajomej więźniarce na Majdanku i upamiętnieniem tych wszystkich, którzy bezimiennie cierpieli i ginęli. Rachel opowiada światu o tym, co przeżyła ona - ta, która cudem przetrwała, i co przeżyli ci, którzy umierali bici, zagłodzeni, rozstrzelani, zagazowani.
Rachel Roth do dziś przechowuje w domu bezcenną pamiątkę - rodzinne zdjęcie zrobione w warszawskim getcie latem 1941 roku. Wokół skromnego stołu zgromadziło się dwadzieścia jeden osób. Przeżyła tylko ona - dziewczyna na prawym skraju fotografii. Pozostali - jej mama, siostry i brat, dziadkowie i kuzyni - zginęli w łapankach w getcie, w transportach do obozów zagłady, w komorach gazowych.

Opis pochodzi od wydawcy